Een kind met psychische problemen is ook voor de ouders niet altijd gemakkelijk. Daar kan Annet uit Beilen over meepraten. Haar beide dochters krijgen hulp van GGZ Drenthe. Toch had ze al die jaren weinig aandacht voor zichzelf. ‘Mijn kinderen staan op één. En ik kom daarna wel weer', aldus Annet. Sinds kort gaat ze naar de gespreksgroep voor ouders. Het contact met de anderen doet haar goed. ‘We zitten allemaal in dezelfde situatie en dat geeft steun. Ik ben niet de enige.’
‘Als je kinderen ggz-hulp krijgen is dat als moeder natuurlijk best pittig om mee te maken. De ambulant hulpverlener van GGZ Drenthe die regelmatig bij ons thuis kwam, stelde de gespreksgroep voor ouders aan mij voor. Ik twijfelde, ik houd niet van groepen. En ik sta ook niet graag in het middelpunt van de belangstelling. Ik dacht: laat ik het doen en kijken of het iets is. Anders kan ik altijd nog “nee” zeggen. Maar ik ga er nog steeds naartoe!’
‘Ik trek niet snel mijn mond open bij andere mensen. Ik twijfelde ook of ik mijn verhaal met anderen wilde delen. Maar volgens de hulpverlener zou het goed voor mij zijn. Vooraf wist ik niet zo goed wat ik moest verwachten. Ik heb mij ook niet voorbereid en dacht: ik zie wel wat er gebeurt. Ik moet maar even over die “drempel” heen stappen. Toch maar gewoon gedaan dus.’
‘De eerste keer deden we een voorstelrondje. Eigenlijk ging dat heel gemakkelijk, heel vanzelf. Weet je, we zitten allemaal in dezelfde situatie. Je hoort dingen van anderen die jij herkent. Ik voel me daardoor veilig om er alles te zeggen wat ik wil. Het ging over en weer, en ik was best ontspannen. De zorgen die ik mij vooraf had gemaakt, waren dus nergens voor nodig.’
‘Je kunt je verhaal kwijt, ik merk dat dat toch fijn is. En je krijgt de kans ervaringen uit te wisselen. We bepalen als ouders samen waarover we het willen hebben. Het gaat bijvoorbeeld over ziektebeelden. Of over praktische zaken, zoals school. Persoonlijk heb ik behoefte aan informatie over hoe ik het beste met mijn kinderen kan omgaan. En hoe ik er tegelijkertijd voor kan zorgen dat ik er zelf niet aan onderdoor ga. Ik ben snel geneigd me bij alles en iedereen aan te passen. Maar je mag soms ook voor jezelf kiezen. Waar trek je die grens?’
‘Je bent niet de enige met een kind met problematiek. Zoek hulp, er zijn behandelaars die je kind kunnen helpen. Jij bent ouder, geen hulpverlener. En denk ook aan jezelf. Misschien praat je er weleens over met familie en vrienden. Toch kan het daarnaast waardevol zijn om met ouders te praten die in dezelfde situatie zitten. Die herkenning maakt dat je je écht gesteund voelt.’
Lees ook onze veelgestelde vragen of stel hier direct uw vraag: